[This post is bilingual. Scroll down to read the original Dutch poem]
Minos
I am lost in thought
a labyrinth inside my head
a maze of forgotten dreams
stripped of string and of stead
Sacrifices on the altar of peace
all for a quiet pass
masks to unsee the monsters
in my palace of glass
Chained in darkness
screaming into the night
then suddenly a voice rang out
you came, a burst of light
And gave me wings to flee
sang me your siren song
poured water in my desert
saved me from a life withdrawn
you sealed the doors to my maze
claimed the crown in a coup
I do not kneel but walk hand in hand
with my Minos, dethroned and true
At times I still return
to that cliff above the maze
and in the silence of the storm
I hear echoes of my younger days
the danger never truly gone
the lure of goblin gold
but you still my fears and bless me
even Minos will grow oldThis translation leans fairly close to the original, though it is by no means a literal translation. Some parts have been rewritten to preserve the flow and sentiment of the original.
Author’s note: This poem, written in 2021, was one of the first I’ve ever written. It has been collecting dust ever since in a folder on my laptop named ‘My Greek Tragedy’, alongside several other poems with a mythological theme. This might one day be something. At least, that was my intention all those years ago.
thank you for reading.
from the archive,
closing the labyrinth —
Nick.
Minos
Ik ben verloren in gedachten
een labyrint in mijn hoofd
in een doolhof van vergeten dromen
van touw en trouw beroofd
Offers op het altaar van geluk
alles voor de stille peis
maskers om monsters niet te zien
in mijn spiegelpaleis
Geketend in de duisternis
schreeuwend in de nacht
als een stem plots weerklinkt
jij kwam onverwacht
En gaf me vleugels om te vluchten
zong mij je sirenenzang
schonk water in mijn woestijn
redde me uit het dodenland
je sloot de deuren van mijn labyrint
pleegde een staatsgreep voor de kroon
ik kniel niet maar loop aan de hand
van mijn Minos nu zonder troon
Soms keer ik weer naar die klif
overschouwend het labyrint
en in de stilte van de storm
hoor ik de echo van mijn kind
het gevaar nooit echt geweken
de lokroep van het goblingoud
maar jij sust mijn angst en zegent
ook Minos wordt ooit oud
Noot: Dit gedicht, geschreven in 2021, is een van de eerste die ik geschreven heb. Het heeft al die tijd stof liggen vergaren in een mapje op mijn laptop met als titel ‘Mijn Griekse Tragedie’. Naast Minos bevat die map nog meer gedichten met mythologische thematiek. Het was toen mijn bedoeling om die op een of andere manier te bundelen, misschien komt het er nog wel eens van.
bedankt om te lezen.
uit het archief,
het labyrinth verlatend —
Nick.